زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی رابطه انجام فعالیت ورزشی در دوران قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری و تعیین مه مترین دوره قبل از بارداری در پیش بینی انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری زنان باردار بود. روش تحقیق: شرکت کنندگان در این تحقیق شامل 137 زن باردار بودند که به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. از طریق مصاحبه اطلاعات مربوط به انجام فعالیت ورزشی در هشت و یک سال قبل از بارداری و سه ماهه اول، دوم و سوم بارداری ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین انجام فعالیت ورزشی در کلیه دورا نهای قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (0.001= p). همچنین دوره یک سال قبل از بارداری نسبت به دوره ماقبل از یک سال قبل از بارداری، پیش بینی کننده بهتری برای انجام فعالیت ورزشی در دوره بارداری بود. نتیجه گیری: به منظور ترغیب زنان به انجام فعالیت در دوران بارداری، توصیه م یشود مادران در فعالیت ورزشی قبل از بارداری و به ویژه یک سال قبل از بارداری، شرکت نمایند.

زمینه و هدف: بارداری دوره ای در زندگی زنان است که معمولا با کاهش سطح فعالیت بدنی روزانه مادر همراه است. با این حال حفظ سطح کافی از فعالیت بدنی روزانه در دوران بارداری برای مادر و کودک مهم است. این مطالعه به منظور تعیین رابطه فعالیت ورزشی دوران بارداری و قبل از آن با دیابت بارداری انجام شد.روش بررسی: این مطالعه مورد - شاهدی روی 80 زن باردار مبتلا به دیابت بارداری و 57 زن باردار غیرمبتلا به دیابت بارداری انجام شد. با روش مصاحبه فعالیت ورزشی در یک سال قبل از بارداری و هشت سال قبل از آن و سه ماهه های اول و دوم بارداری ثبت گردید.یافته ها: شرکت منظم در فعالیت ورزشی زنان غیردیابتی نسبت به زنان دیابتی در همه دوره ها بیشتر بود (P<0.05). شرکت منظم در فعالیت ورزشی در یکسال قبل از بارداری و سه ماهه دوم بارداری رابطه معکوس و معنی داری با دیابت بارداری داشت (P<0.05). هزینه انرژی ورزشی سه ماهه دوم بارداری رابطه معنی داری با کاهش دیابت بارداری داشت (P<0.05).نتیجه گیری: فعالیت ورزشی منظم در دوران بارداری و قبل از آن می تواند در کاهش احتمال دیابت بارداری موثر باشد. فعالیت ورزشی در یک سال قبل و به طور ویژه سه ماهه دوم بارداری نقش مهم تری در پیش بینی دیابت بارداری دارد.

پژوهش حاضر، به بررسی اثر فعالیت ورزشی منظم بر کاهش کمردرد و میزان افزایش وزن زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبتهای دوران بارداری شهرستان قم بود که از بین آنها دو گروه 10 نفره سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش میزان کمردرد با استفاده از پرسشنامه کبک ارزیابی شد. به گروههای تجربی برنامه ویژه هشت هفته ای پیاده روی با شدت 50 تا 65 درصد MHR داده شد. وزن در شروع و خاتمه بارداری اندازه گیری شد. نتیجه حاصله کاهش معنادار کمر درد را در گروه تجربی سه ماهه دوم نشان داد (5%>P). مقایسه افزایش وزن گروه تجربی و گواه سه ماهه سوم تفاوت معناداری داشت (5%>P) نتیجه نشان داد که فعالیت ورزشی منظم، در کنترل روند افزایش وزن زنان باردار و کاهش میزان کمردرد نقش دارد.  

سابقه و هدف: دوران بارداری یکی از دوران های حساس در زندگی زوجین است و روابط جنسی زوجین ممکن است دراثر تغییرات فیزیکی و روان شناسی متعدد دوران بارداری، دستخوش تغییر شود. با توجه به این که حاملگی موجب تغییرات زیادی در احساسات، میل جنسی، تعداد نزدیکی ها و رضایت و سازگاری جنسی می شود، به منظور تعیین تغییرات فعالیت جنسی در سه ماهه های مختلف دوران بارداری، این تحقیق روزی زنان باردار شهر تهران در سال 82-83 انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه به مدت دو ماه کلیه خانم های باردار مراجعه کننده به مراکز مراقبت های دوران بارداری بیمارستان های تحت پوشش یکی از دانشگاه های شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت. تعداد کل مراجعین واجد شرایط به مراکز مورد نظر در مدت فوق 329 نفر خانم باردار بوده است. زنان واجد شرایط کسانی بودند که هیچ ممنوعیتی از نظر فعالیت جنسی در دوران بارداری نداشتند. خصوصیات سن، سطح سواد، مدت ازدواج، تحصیلات، تعداد حاملگی، وضعیت اجتماعی، اقتصادی و همچنین اطلاعات مربوط به فعالیت جنسی شامل تعداد نزدیکی، میل جنسی، رضایت جنسی، و رسیدن به ارگاسم در سه ماهه های مختلف حاملگی در یک فرم اطلاعاتی ثبت گردید. فرم های اطلاعاتی به روش اعتبار محتوا (content validity) تعیین اعتماد و به روش آزمون- بازآزمون (test retest) تعیین اعتبار شد. تغییرات تعداد نزدیکی، تمایل جنسی، تجربه ارگاسم، رضایتمندی جنسی در سه ماه های مختلف بارداری تعیین و با قبل از بارداری مقایسه شد. همچنین ارتباط بین سن، مدت ازدواج، تعداد حاملگی، تحصیلات و ... با فعالیت جنسی در دوران بارداری بررسی شد.یافته ها: تحقیق بر روی 329 زن باردار انجام شد. میانگین و انحراف معیار سن مادران مورد مطالعه 26.1±4.5، مدت ازدواج 4.61±3 سال و تعداد حاملگی 1.47±0.86 بود.از 329 نفر زن باردار، در حدود 40 درصد در زمینه روابط جنسی در دوران بارداری با پزشک خود صحبت کرده بودند و 60 درصد در این زمینه صحبتی نداشتند که بیش تر، علت آن را شرم و حیا بیان کردند. میانگین و انحراف معیار تعداد نزدیکی در قبل از بارداری و سه ماهه اول، دوم و سوم به ترتیب 6.1±5.1، 3.9±4.3، 2.9±3.5، 1.6±3.7 در ماه بود.تعداد مقاربت در 69.5 درصد زنان نسبت به قبل از بارداری کاهش، در 5.1 درصد افزایش و در 25.4 درصد تغییری نکرده بود.میل جنسی در 58.9 درصد زنان نسبت به قبل از بارداری کاهش در 7 درصد افزایش و در 34.2 درصد تغییری نکرده بود. در حدود 77.1 درصد از زنان باردار از روابط جنسی خود راضی و 22.6 درصد ناراضی بودند. همچنین بین مدت ازدواج با تعداد مقاربت در دوران بارداری ارتباط معنادار وجود داشت (p<0.05). در رابطه با علت کاهش فعالیت جنسی در دوران بارداری 83 درصد ترس از صدمه به جنین، 28 درصد دردناک بودن، 24 درصد ترس از سقط و 24 درصد ترس از پارگی زودرس کیسه آب، 16 درصد ترس از زایمان زودرس و 6 درصد ترس از عفونت را ذکر کردند.بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش، فقدان آگاهی از چگونگی ارتباط جنسی در طی حاملگی و وجود ترس های بی دلیل را در این زمینه نشان می دهد و لزوم ارائه آموزش های صحیح و لازم در این زمنیه در کلینیک های مراقبت های دوران بارداری گوشزد می کند.

زمینه و هدف: دوران بارداری و پس از زایمان بهترین زمان برای انجام اقدامات بهداشتی جهت بهبود کیفیت زندگی است. انجام فعالیت های منظم ورزشی از جمله این اقدامات است که بر سلامتی جسمی، روحی و روانی اثر بسیار مفیدی خواهد داشت. این مطالعه با هدف تعیین روند فعالیت های ورزشی قبل از بارداری تا سه ماهه اول پس از زایمان انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع طولی گذشته نگر بود و نمونه گیری آن به صورت مستمر بر روی 225 زن که 6-3 ماه از زایمان آن ها گذشته بود و از جانب پزشک هیچ ممنوعیتی جهت انجام فعالیت ورزشی نداشتند و به مراکز بهداشتی و درمانی منتخب تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی ایران مراجعه می کردند، صورت گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه و روش گردآوری داده ها خود گزارش دهی بود. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری مکرر، آزمون فریدمن و تست تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بیشترین فعالیتی که در قبل، نیمه اول و دوم بارداری و سه ماهه اول پس از زایمان انجام می شد قدم زدن بود. نتایج آزمون اندازه گیری مکرر (repeated measure) نشان داد که روند فعالیت های ورزشی قبل از بارداری تا سه ماهه اول پس از زایمان کاهش بوده است (P=0.00).نتیجه گیری: از آنجا که میزان فعالیت های ورزشی دوران بارداری و سه ماهه اول پس از زایمان در مقایسه با قبل از بارداری در این پژوهش یک روند کاهشی داشت، لذا پیشنهاد می شود در مراکز بهداشتی و درمانی ضمن تاکید بر مزایای انجام ورزش، سعی بر تشویق ادامه فعالیت های ورزشی در دوران بارداری و پس از زایمان با برگزاری کلاس های آموزشی و جلسات مشاوره ای گردد.

کمردرد در دوران بارداری از اهمیت کلینیکی فوق العاده ای برخوردار است. 50 تا 90 درصد زنان باردار دچار کمردرد می شوند. هدف از پژوهش، بررسی اثر ورزش های دوران بارداری در پیشگیری و کنترل درد ناشی از بارداری در زنان غیرورزشکار بود. آزمودنی ها فاقد سابقه ورزشی و هر نوع بیماری اثرگذار در درد کمر بودند. گروه تجربی شامل 10 آزمودنی بود که به مدت 20 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه از ماه های دوم و سوم در برنامه های ورزشی شرکت می کردند و برنامه تا حدود یک هفته قبل از زایمان ادامه داشت. گروه کنترل فاقد هرگونه برنامه تمرینی بود. در انتهای هر ماه با استفاده از پرسشنامه استاندارد کیوبک، میزان درد کمر کلیه آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس با استفاده از آزمون ویلکاکسون درد کمر دو گروه کنترل و تجربی در ماه های مختلف با یکدیگر مقایسه شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که کمردرد در دومین سه ماهه بارداری شروع می شود و پیشرفت درد کمر در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بسیار کند و با تاخیر بود. به طور کلی، در افراد غیرورزشکار، ورزش دوران بارداری به طور کامل مانع بروز کمردرد نمی شود، اما درد کمر را در سه ماهه دوم و سوم بارداری به تاخیر می اندازد و دوره درد را کوتاه تر می سازد، در نتیجه فرد مدت زمان کمتری را با درد به سر می برد.

زمینه و هدف: فعالیت فیزیکی متناسب با شرایط دوران بارداری به ارتقای سلامت مادر و رشد بهتر جنین کمک می کند. ارایه برنامه آموزشی فعالیت فیزیکی برای مادران باردار ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تاثیر آموزش فعالیت بدنی در دوران بارداری بر میزان فعالیت فیزیکی زنان باردار انجام یافته است.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و نیمه تجربی، دو گروه 140 نفره از زنان باردار شکم اول مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر زنجان در سال 90-89 به روش نمونه گیری طبقه ای- خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. برای گروه آزمون کلاس های آموزشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برگزار گردید و مادران گروه شاهد آموزش های معمول را دریافت نمودند. جمع آوری اطلاعات در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت. اطلاعات در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون های کای دو و t-test تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: دو گروه از نظر سن، شاخص توده بدنی (BMI)، سطح تحصیلات، سن حاملگی و وضعیت اشتغال اختلاف معناداری نداشتند. بر اساس نتایج، میزان فعالیت فیزیکی در زنان دو گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله، تفاوت معناداری نداشت (0.467=p) اما پس از مداخله، میزان فعالیت فیزیکی در گروه آزمون (37.38±14.89) بیشتر از گروه شاهد (13.7±11.12) بود (p <0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه آموزش فعالیت بدنی در مادران باردار موجب ارتقای فعالیت فیزیکی در دوران بارداری می شود، لذا برگزاری کلاس های یاد شده برای کلیه مادران باردار توصیه می شود.